Rozdział V

Poranek był piękny, już po godzinie 4.00 wschodziło słońce. Po błoniach rozciągała się lekka mgiełka, w powietrzu unosił się zapach kwiatów, i świeżo skoszonej trawy.

Hermiona stała wraz z Jeremy’m na wieży Astronomicznej. On obejmował ją od tyłu i razem oglądali wschód słońca. Dziewczyna była szczęśliwa, czuła miłość Jeremy’ego z każdym dniem. Całował ją, przytulał. Sytuacja z Fredem była dość nieciekawa, unikali siebie nawzajem. Hermiona wiedziała, że byłaby to miłość która,by zniszczyła ich przyjaźń. Gryfonka cieszyła się, że ma przyjaciół i Jeremy’ego. Stali tak już ponad godzine, rozmawiali śmiali się, było bardzo romantycznie, dziewczyna była w niebie.

-Kochanie, może spotkamy się w sobotni wieczór? Mama jedzie do siostry na „babski wieczór”- chłopak, uśmiechnął się i pocałował ją w policzek.

 - Wiesz… chętnie, a co masz w planach?-uśmiechneła się i pocałowała w usta.

-Myślałem nad romantyczną kolacją. Wiesz ty i ja, świece, wino- uśmiechnął się z nadzieją w oczach.

-Ale z ciebie słodziak- Hermiona pocałowała go, zaczeli się namiętnie całować. Ich oddechy przyśpieszyły. Przytulali się, rozmawiali, byli naprawde zakochani. Nawet jeden Rudzielec już nie zawracał im głowy. Fred i Bonnie byli szczęśliwą parą, zawsze chodzili razem za ręce, przytulali się. Widać było w ich oczach zakochanie.

Hermiona i Jeremy zeszli do swoich dormitoriów by się przebrać w luźniejsze ciuchy.

Dziewczyna ubrała się w luźną koszule, krótkie spodenki i w trampki. Włosy zaczesała w wysokiego koka, pomalowała rzęsy tuszem, i razem z Ginny poszły na śniadanie. Ruda była ubrana w krótkie czarne spodenki białą bokserke i czerwony sweterek. Włosy były wyprostowane, a oczy pomalowane tuszem. Dziewczyny schodząc minęły się z Angeliną i Katie. Przywitały się i poszły razem na śniadanie. Hermiona usiadła obok Ginny i … Freda.

 Wszyscy się śmiali i rozmawiali głóśno. Profesor Dumbeldor wygłosił krótką przemowę, i kazał jeść. Gryfonka nałożyła sobie na talerz jednego Tosta i posmarowała go masłem, napiła się świeżego soku z pomarańczy. Uwielbiała takie śniadania, jadła, co chciała i ile.

Co jakiś czas zerkała na Freda, a on na nią. W jednej chwili ich spojrzenia się spotkały. Hermiona poczuła motyle w brzuchu. Już chciała coś zrobić, ale Fred zmierzył ją wzrokiem i się odsunął. Dziewczyna poczuła zakłopotanie, nie wiedziała co robić. Wstała  i odeszła od stołu. Szła przez korytarze i miała, ochotę krzyczeć. Przez cały czas myślała o dwóch chłopakach.”Dlaczego przy nim trace głowe? On jest… okropny. Nieodpowiedzialny, wredny, czasem chamski. Zdarza się być zabawny, miły romantyczny, uczuciowy. Co? Ja mówie o FREDZIE WEASLEY’U. Po chwili wpadła na ściane. Upadła, po chwili wstała i pobiegła do dormitorium. Hermiona szybko spakowała swoje rzeczy, usiadła na łóżku i myślała, o wakacjach i o przyjaciołach. Ginny była już dawno spakowana, szybko wbiegła do pokoju poprawiła makijaż wzięła rzeczy i pobiegła do Harry’ego. Hermiona wzięła swoje walizki i poszła na dół. Miała zamiar jechać w pociągu z przyjaciółmi i Jeremy’m.

            *          *          *

Pociąg wyruszył już ponad dwie godziny temu. Hermiona spała oparta o Jeremy’ego, Ron czytał gazetę, a Harry i Ginny przytuleni rozmawiali o wszystkim.

Było bardzo pięknie, dziewczyna siedziała przytulona w chłopaka.

W powietrzu czuła zapach trawy, słońce świeciło wysoko na niebie.

Po chwili leżeli razem na kocu. Dziewczyna była bardzo szczęśliwa.

Chłopak przeczesywał jej grube falowane włosy. Ona była ubrana

w błękitną zwiewną sukienke, na nogach miała cieliste koturny.

Przytulali się, nagle zaczeli się całować. Byli zakochani.

Nagle dziewczyna zobaczyła twarz chłopaka. Był nim Fred Weasley.

Hermiona otworzyła szeroko oczy, jednak nie przeszkadzało jej to,że nie był to Jeremy.

Uśmiechnęła się i czule, go pocałowała. –Kocham cie Hermiono- wyszeptał jej do ucha.

-Ja ciebie też. Freddie…- zaczeła go całować. Ona leżała na trawie, a on był lekko pochylony nad jej ciałem. Dziewczyna pragnęła go, chciała czuć jego dotyk ciepło. Zrobiło jej się nagle gorąco. Już mieli zrobić o krok dalej…

- Mionka wszystko dobrze? Mruczałaś coś przez sen. Chyba, że mnie kochasz- Puchon się uśmiechnął i pocałował ją.

-Niee, ja miałam tylko taki sen- uśmiechnęła się na samo wspomnienie o oczach, Rudzielca.

- A kto w nim był?- powiedział, patrząc na nią ze zdziwieniem i niewiedząc, co ukrywała.

 - Ja i … jakiś chłopak chyba ty- kłamała dobrze widziała rudą czupryne Freda. Chciała poczuć na sobie jego dotyk.

-To cudownie- pocałował ją. Hermiona kątem oka zauważyła idącego Freda. Na widok pary chłopak posmutniał. Dziewczyna szybko się podniosła i wybiegła za nim.

- Fred! Czekaj na mnie. Fred!- widziała, że chłopak słyszał ją, na jej krzyki wzdrygnął się, ale poszedł dalej. Hermiona wróciła do przedziału, większość czasu czytała książke.

Nie wiedziała, co ma myśleć na ten temat. Już w pewnym momencie udawała, że czytam. Myślała, co sprowokowało to zachowanie. Była już noc. Hermiona przeszła przez wszystkie przedziały. Musiała to zrobić, bo była prefektem. Cieszyła się z tego. Idąc zauważyła przedział, w którym siedział George i Caroline, obok siedziała Bonnie Fred ją czule obejmował. George zobaczył zasmuconą Hermione. Pocałował Caroline i wyszedł.

- Co się stało?- popatrzył, jej się głęboko w oczy.

-Nic… ja tylko nie wiem Georg. To, co wydarzyło się w bibliotece- posmutniała.

-Co się wydarzyło?- Hermiona ze zdziwieniem popatrzyła na niego.

-Nie wiesz? Nic George- uśmiechnęła się i chciała iść. Chłopak złapał ją za ręke i przysunął.

-Herma mów. I to już- uśmiechnął się dodając jej otuchy.

- No, bo… Jasiedziałamwbiblioteceionprzyszedłisiepocałowaliśmyiczujecośdoniego…-dziewczyna zasapana stała.

-Herma wolniej! WOLNIEJ!-uśmiechnął się.

-No, bo ja siedziałam w bibliotece i on przyszedł i usiadł, i coś do niego czuje, ale on ma Bonnie. Ja mam Jeremy’ego. I wyszło tak, że się pocałowaliśmy. Ja nie wiem George, czuje coś do niego, ale nie mogę… Ja nie chce zniszczyć naszej przyjaźni- łzy naszły jej do oczu. Kilka spadło na jej śliczną bluzke.

-Miona wiesz, dlaczego dał się pocałować? Bo on ciebie KOCHA. Jemu zależy. Pamiętasz jak wybiegł, gdy się goniliśmy? Wiesz jak się cieszył, gdy się dowiedział, że macie razem szlaban? Każdą wolną sekunde chciał z tobą spędzać. W skrzydle szpitalnym, podczas gdy był nieprzytomny szeptał twoje imie. On cie KOCHA i nie zepsujcie tego.

Przepraszam wracam do Caroline- uśmiechnął się i chciał iść, ale zobaczył łzy Hermiony i przytulił ją. – Hermiona nie płacz. Bo to nic nie da. Porozmawiaj z nim- pocałował ją w czoło.

-Jaaa…. Tak zrobię, ale on i Bonnie- dziewczyna popatrzyła na George i widząc jego wyraz twarzy umilkła.

Hermiona wróciła do swojego przedziału i usiadła obok Ginny. Jeremy spał, jednak dziwnie się czuła. Chciała, żeby był tu Fred. Całą podróż myślała, co mu powie. Jak się zachowa.

*          *          *

Hermiona i Ginny wysiadły z pociągu. Brunetka wzięła swoją walizkę i poprosiła Ginny by wieczorem napisała do niej. Gryfonka, podbiegła do rodziców. Rzuciła im się na szyje.

- Jak ty wyrosłaś- powiedział, tata i pocałował ją w czoło.

Nagle do dziewczyny podszedł wysoki brunet. Przywitał się i przedstawił. Porozmawiał z rodzicami dziewczyny, pocałował ją w czoło i poszedł.

-Jaki miły, a jaki przystojny- mama posłała jej zadziorne spojrzenie. Razem pojechali do domu. Hermiona wbiegła do pokoju, rzuciła się na łóżko. Zaczeła wdychać zapach swojej poduszki. Czuła się wspaniale. Szybko weszła pod przysznic. Ubrała się w krótkie spodenki, bokserkę. Włosy spieła w luźny kucyk, a rzęsy lekko przejechała tuszem.

Nagle do pokoju wleciała sówka. Była to świnka, Hermiona się ucieszła, że jej przyjaciółka dotrzymała słowa.

„Kochana piszę.

Choć wiem, że chciałaś bym napisała, żebyś mogła napisać do Freda…

Całusy Ginny”

Hermiona wzięła karteczke, i od razu odpisała.

„ Moja jedyna najlepsza przyjaciółko.

Tak, masz racje. Nie mogę się doczekać aż przyjade do was.

PS. Sówka ma drugi liścik

Mionka”

Do ręki wzięła drugą karteczke i napisała:

„Drogi Freddie.

Piszę,bo muszę z tobą porozmawiać. Proszę, Teleportuj się tu do mnie, albo użyj sieci Fiuu.

PS. Rodziców nie ma.

Całusy Miona.”

Hermiona położyła się na łóżku i czekała, aż albo chłopak zjawi się w pokoju, albo wyleci z kominka. Leżała i patrzyła w sufit. Nie mogła się skoncentrować, zaczeły jej się pocić dłonie, kolana drżały.

            *          *          *

(w tym samym czasie)

Fred stał na dworcu i chciał podbiec do Hermiony, widział jak płakała i jak George ją przytulał. Już miał ją zatrzymać jednak, gdy zobaczył Jeremy’ego zwątpił.

Widział całą scene. Serce mu pękało. Przyjechał do domu i pobiegł na góre, leżał w łóżku było mu smutno. Chciał być przy niej. Chłopak wstał i poszedł wziąć przysznic.

Porozmawiał z bratem. Nagle do jego pokoju wbiegła Ginny z liścikiem w ręce.

- Freeeedzioo, to do ciebie- zaśmiała się i podała liścik.

Chłopak wyrzucił wszystkich i zaczął czytać. Od razu się uśmiechnął. Szybko się ubrał w swoje ulubione ciuchy. Wziął do ręki różdżkę i się teleportował.

Po chwili był już u niej. Dziewczyna szybko wstała i go przytuliła.

-Fred wiem, co do mnie czujesz- uśmiechnąła, się.

-Niemożliwe. Hermiono to było dawno temu, może nie tak dawno. Masz Jeremy’ego… ja mam Bonnie. Lubię ją.- Chciało mu się płakać.

-Jak to? A nasz pocałunek?! TO NIC NIE ZNACZYŁO?- zaczeła krzyczeć.

-Ty? Masz prawo mówić mi, co znaczy coś? To nie ja pobiegłem do swojego pożal się boże CHŁOPTASIA, i błagałem o wybaczenie- Fred był wściekły, chciał ją pocałować, ale nie mógł. On pamiętał, jej słowa.

-Ja? Wiesz, co… mogłeś się postarać!- wykrzyczała, z łzami w oczach.

-Hermiono ty myślisz, że będę skakał dookoła ciebie? Bo cie kocham? Kochałem- chciało jej się płakać, po co się starała. Nie wiedziała, co ma robić.

-Wynoś się! Nienawidzę cie. Jak mogłeś. Zapomnij o mnie. Dla ciebie jestem martwa- chłopak nagle znikł. Hermiona rzuciła się na łóżko i od razu była zalana łzami.

Fred wrócił do domu, wbiegł do pokoju i upadł na łóżko. Po chwili wstał i rzucił lampką o ziemie. Nagle wbiegł do pokoju George.

- I jak kochasiu? Czy mamy nową parę w szkole?- uśmiechnął się i posłał bratu zadziorne spojrzenie.

- WYNOŚ SIĘ! Jak mogłeś jej powiedzieć- chłopak, krzyczał.

-Ja… już ide.

__________________________________________________________

Mam nadzieje, że się podoba.;* Jednak nie wiem czy wyszedł. Pisałam go całe popołudnie, już kończyłam i wszystko musiałam zmienić. Jak jesteście zostawcie komentarz. ♥♥♥

~Hedwiga